Ֆրիդան նկարում էր ջարդվածը: Գույները վառ էին, ճչացող, չանգռող ու մի քիչ էլ մազոտ: Ողնաշարը երկար-բարակ գնում էր մինչև շրջազգեստի վերջին ծալքը: Ծալքերը խորն էին ու կարուձևում օգտագործվող ամենապինդ նյութից: Վզից կախված գնդիկներից ամեն մեկը 149 գրամ էր ու ուրիշ կանանց մաշկի վրա կարմրասպիտակավուն պզուկներ էր առաջացնում:

Ֆրիդան քչախոս էր, քչակեր, բայց սիրառատ: Խոսում էր իսպաներեն, նկարում՝ մարդկերեն:

Նոր լեզու չէր հնարել, նոր լեզու չես հնարի: Ամեն օր ժամը 8-ին զարթնելով, զուգարան գնալով, էնտեղ էլի քնելով, ատամ չլվանալով, դժգոհ գոյատևելով, մեկ-մեկ համբուրվելով, կուզիկ ման գալով, պատի տակ նստելով՝ չես հնարի: Նախանձում եմ նրան՝ ով լեզու չգիտի: Լեզու չունեցողին՝ ավելի եմ նախանձում: Բայց դե դա էլ հարաբերական վիճակ կլինի: Ասենք ի ծնե կամ էլ կամավոր լեզու չունես, ընթրիքին կովի լեզու կա, ու մեկ էլ հոպ՝ լեզուն կուլ տվիր: «Խնդրի» հանգուցալուծումն ավելի հաճելի ու հոտավետ կլինի քան անմարսելի լեզվի դեպքում:

Այ ի՞նչ կլինի, եթե ձմռան կեսին, ասենք հենց հունվարի 13-ին, քայլես անտառի՝ ձյունով ջնջված նեղլիկ փողոցներով, հանդիպես 72 սանտիմետր բոյ ունեցող մարդուկին ու իր էլեկտրական սղոց-պայուսակին, ինչ որ ձևով առանց ցավ ու արյուն քառատվես ու լեզվիցդ էլ մի ահագին չռթիկ կորցնես՝ այսինքն հնգատվես: էդպես որդիկի պես սողալով, հեռվից հիշեցնելով ծնելու ցավից թպրտացող քոթուկ՝ հասնես բնակելի հատվածներին ու փորձես հաղորդակցվել: Ի՞նչ եղանակով քո բնության մեջ չկրկնվող նեյրոնե ուղեղը կփորձի պատմել կամ գոնե բողոքել եղածի մասին: Ոչ մի: Հորթուկի աչքերն էլ չեն օգնի:

Ու էդպես էլ կմնաս անլեզու, անոտ, անձեռ գերանի կտոր, որ մեկ-մեկ ընթրիքին կովի լեզու կստանա: Կփորձի թքով սոսնձել հնի արմատին, բայց մի օր էլ միամիտ սաղլամ կուլ կտա, կոկորդին կկանգնի ու տենց էլ կխեղդվի լեզուն չմարսած: