Ես Հասմիկն եմ։ Ես քսաներկու տարեկան եմ։ Հասմիկ անունը ինձ չի սազում։ Ես ինձ երբեք Հասմիկ չեմ զգացել։ Հասմիկը պիտի Մրգավան գյուղում ծնված լինի իսկ ես ծնվել եմ Երևան գյուղում ու երազում եմ ավելի մեծ գյուղերի՝ արևմտյան մեգագյուղերի մասին։ Հասմիկը պիտի գերազանցիկ լինի դպրոցում։ Ես չեմ եղել։ Հասմիկը պիտի կամ բանասեր լինի կամ պատմաբան։ Իմ սովորածը դրան մոտ ա, բայց իսկական, աուտենտիկ, коренной Հասմիկը պիտի ամբողջ կյանքը նվիրի էդ մասնագիտությանը, պիտի ավարտի համալսարանը, հետո պիտի կրթությունը շարունակի Գիտությունների ակադեմիայում, մագիստրոսական թեզը պիտի լինի «հայ-իրանական դարձվածաբանական փոխառընչությունների շուրջ», հետո պիտի ասպիրանտուրան ավարտի, շաբաթական երեք օր գոնե Մատենադարանում լինի, դառնա գիտաշխատող, հետո ավագ գիտաշխատող, հետո պիտի դաս տա իր սովորած ֆակուլտետում ու տարին մի անգամ՝ համալսարանի չգիտեմքանիամյակին ֆեյսբուքում ստատուս դնի մարդկային որակների և գիտական մտքի այդ բացառիկ դարբնոցի մասին։ (Որն ի դեպ QS-ի լավագույն բուհերի վարկանշային ցանկում այս տարի զբաղեցրել է պատվավոր 1930-րդ հորիզոնականը)։ Հասմիկները քաղաքական կայուն հայացքներ չեն ունենում, ընդհանուր միշտ համաձայն են, որ էս երկիրը երկիր չի, որ նրանք տենց լինեն վիճակը սենց կլինի, բայց դե ով էլ գա իշխանության նույնն ա լինելու, բայց դե դուք պայքարեք էրեխեք ջան մեր հույսը դուք եք (Հատկանշական ա, որ երբեք չի շեշտվում, թե երեխքից հատկապես ովքեր են հույսը), իսկ սոցիոլոգիայի, քաղաքագիտության, մարդաբանության, բարոյագիտության, երկրի ռազմավարական զարգացման մասին բոլոր տեսակետները խտանում ու իրենց զենիթին են հասնում «պետք ա դասատուների ու բժիշկների աշխատավարձերը բարձրացնել» անենթակա նախադասության մեջ։ Իրան հարգող յուրաքանչյուր Հասմիկ տարին մի անգամ՝ Մայր Հայաստանի սրբորեն բեղուն լինելու հերթական տարելիցին էրեխեքին պարտաճանաչորեն խորհուրդ ա տալիս որ ապրեն, բայց, որ իրենց պես չապրեն հանկարծ։ Նորմալ Հասմիկը որպես կանոն սոցիալական կայքերում զուսպ ու սակավախոս ա, բայց երկրի համար ցնցումային իրավիճակներում հուսահատորեն արկածախնդիր Հասմիկները խախտում են իրենց բազմաշերտ լռությունն ու ասում, որ չգիտեն լան թե խնդան, հարցնում են զավեշտ ա սա թե իրականություն, ու ամփոփում, որ այ այսպիսի իրականության մեջ ենք ապրում։ 

Ես ինձ երբեք Հասմիկ չեմ զգացել։ Բայց քանի որ իմ անունը դրել են տատիկիս ջահել տարիքում մահացած մամայի անունով, ես դրա մասին երբեք չեմ բարձրաձայնում։ Եթե օրը մի քանի անգամ իմ անունը տալը իմ սիրելի մարդկանցից մեկին (իսկ դրանք շատ չեն) ինչ-որ բան ա տալիս, թող տենց լինի։ Բայց դե ես հեչ Հասմիկ չեմ ախր։ Հասմիկը սպիտակ օսլայած սփռոցի վրա ասեղնագործած ծաղիկներ են կարմիր կապույտի մեջ, Հասմիկը տան սարքած բնական մոշի հյութ ա, դաշտից հավաքած խոտափունջ ա, որ հետո թեյի մեջ են լցնում բայց ոչմիբան չի անում էդ թեյի հետ, ուղղակի մակերեսին ա մնում, հետո կպնում լեզվիդ ու հարամ անում թեյդ, գյուղի իրիկվա հոտ ա, որի մասին ես միայն տեսականորեն գիտեմ։ Ավելի հակասեքսուալ անուն դժվար ա մտածել՝ մենակ երևի Մանուշակ կամ Հռիփսիմե։ Էդ հլը հեչ, ասենք կարար լիներ Հասմիկ Ռիխտեր, Հասմիկ Ֆեյխտվանգեր, Հասմիկ Շուլց, Բրաուն, Ֆիշեր, Մյուլլեր, Մեյեր, բայց չէ՝ Հովհաննիսյան։ Հասմիկ Հովհաննիսյան՝ Հասմիկ Հովհաննիսյան Վահանի, Иван Иванович Иванов, Ծխելը վնասակար է առողջությանը։ 

Մտածում եմ՝ գազարագույն մազերով շոտլանդացի Ջեյմսի հետ գրկախառնված մեկ էլ ականջիս ասի Հեմ-սիք, Հես-միք չեմ զսպելու ինձ, ասելու եմ ախպեր Հեմսիք չի Հեսմիք չի, Հասմիկ ա, նորմալ ասա…ու վերջ, չկա էլ Ջեյմսը, գնացել ա Ջեյմսը, Էլիզըբեթի ականջին ա շշնջում մեր ախպերը այլևս, իսկ դու, Հասմիկ ջան, գնա ու քեզ Վաչիկ կամ Յուռա գտի, որ ճիշտ ասեն անունդ։ 

Ես կյանքում երկու Հասմիկ եմ անձամբ ճանաչել։ Դասարանում հասմիկներ չկային։ Մարինա, Մարիա, Էլեն, Վիկա՝ մեկի տեղը մի քանի հատ, բայց Հասմիկ չկար։ Կար Մելիք-Մուրադյան Վերոնիկա ու ես երազում էի, որ էդ իմ անունը լիներ, իմ կարծիքով ես դրան իրանից ավելի էի արժանի։ Իսկ տանը սեփական ձեռքով կազմած մատյանի մեջ Մելիք Մուրադյան Վերոնիկան ես էի, կարդում էի անունները, ներկա բացակա անում, իսկ Մելիք-Մուրադյան Վերոնիկայի ժամանակ ես էի կանգնում ասում ներկա։ Այնուամենայնիվ, դպրոցի մատյանում անուն ազգանուն հայրանունս առաջին անգամ տեսնելուց ահավոր հպարտ էի, լուրջ փաստաթղթի մեջ պաշտոնապես արձանագրված էր իմ գոյությունը։ 

Վերադառնանք երկու Հասմիկներին։ Մեկը դպրոցիս ուսմասվարն էր։ Մյուսը մեր կուրսի Հասմիկն էր Սիսիանից։ Մի օր մոտեցավ ասեց.  «Գիտես ես ընդհանրապես էդքան էլ դեմ չեմ քո էդ ֆեմինիզմին, ճիշտ բաներ ասում ես, ուղղակի մի խնդիր կա. եթե կանայք հավասար իրավունքներ ունենան,  տղամարդու չափ աշխատեն, տղամարդու չափ փող ունենան մի օր մեկ էլ տեսար կմտածեն, թե հավասար են տղամարդկանց»։ Իսկ մենք էդ մասը հաշվի չէինք առել։ Шах и мат, Սիմոնա Բովուար։ 

Իմ անունը Հասմիկ Հովհաննիսյան ա ու դա ինձ դեռ շատ դժվարություններ ա բերելու. խզելու ա Ջեյմսի հետ հարաբերությունները, Նոբելյան մրցանակը հանձնելիս նորմալ չեն կարողանալու արտասանել անունս, Էդինբուրգի, Քեմբրիջի կամ Օքսֆորդի համալսարանում դասախոսներս միշտ սխալ են ասելու, բայց իմ դաշտային խոտափունջ ու գյուղական իրիկուն հիշեցնող անունը հնչելու ա մեծ ամբիոններից ու նորից պաշտոնապես արձանագրելու ա իմ գոյությունը։ Իսկ տանը միշտ կարելի ա Մելիք-Մուրադյան Վերոնիկան լինել։ 

I am Hasmik. I am twenty-two years old. The name Hasmik does not suit me. I have never felt like Jasmine. Hasmik must have been born in the village of Mrgavan, but I was born in the village of Yerevan and I dream of bigger villages, western mega-villages. Hasmik must excel in school. I haven’t been. Hasmik must be either a philologist or a historian. What I learned is close to it, but a real, authentic, original Hasmik will dedicate his whole life to his profession, he will graduate from the university, then he will continue his education at the Academy of Sciences, his master’s thesis will be “on Armenian-Iranian phraseological exchanges”, then he will complete his postgraduate studies, weekly he should be in Matenadaran for at least three days, become a researcher, then a senior researcher, then he will have to give a lesson in the faculty he studied and once a year, on the anniversary of the university, put a status on Facebook about that exceptional forge of human qualities and scientific thought. (Which, by the way, in the ranking list of the best universities of QS this year took the honorable 1930th position). Hasmiks do not have stable political views, they always agree that this country is not a country, that they are like this, the situation will be like this, but no matter who comes to power, it will be the same, but you fight, dear, you are our hope (It is noteworthy, that it is never emphasized who is especially the hope from the child), and all the points of view about sociology, political science, anthropology, ethics, the strategic development of the country are condensed and reach their zenith in the unsubordinated sentence “the salaries of teachers and doctors should be increased”. Every Hasmik, who respects Iran, dutifully advises the children to live, but not to suddenly live like them, once a year, on the next anniversary of Mother Armenia’s holy fruitfulness. As a rule, Hasmik is reserved and rarely speaks on social media, but in the turbulent situations of the country, the desperately adventurous Hasmiks break their multi-layered silence and say that they don’t know if it’s a joke or a reality. live

I have never felt like Jasmine. But since I was named after my grandmother’s mother, who died at a young age, I never speak about it. If calling my name several times a day to one of my favorite people (and there aren’t many of them) does something, so be it. But I’m not Hasmik at all. Jasmine is flowers embroidered on a white starched tablecloth in red and blue, Jasmine is natural blackberry juice made at home, it is a bunch of grass collected from the field, which is then put into tea but does not do anything with the tea, it just stays on the surface, then sticks to your tongue and makes you haram. Your tea is the smell of the evening in the village, about which I only know theoretically. It’s hard to think of a more anti-sexual name, only Violet or Hripsime. Let’s say Hasmik Richter, Hasmik Feuchtwanger, Hasmik Schultz, Brown, Fisher, Muller, Meyer were all there, but not Hovhannisyan. Hasmik Hovhannisyan: Hasmik Hovhannisyan Vahani, Иван Иванович Иванов, Smoking is harmful to health.

I’m thinking, hugging a carrot-haired Scotsman James, say Ham-sik, Hes-mik in my ear, I won’t hold back, I’m going to say bro, Hamsik no Hesmik no, Hasmik, say it normally…and that’s it, James is gone, James is gone , our brothers are whispering in Elizabeth’s ear, and you, dear Hasmik, go and find yourself Vachik or Yura so that they can say your name correctly.

I have personally known two Hasmiks in my life. There were no jasmines in the classroom. Marina, Maria, Ellen, Vika – instead of one, there were several, but Hasmik was not there. There was Veronika Melik-Muradyan and I dreamed that that was my name, in my opinion I deserved it more than her. And in the book that I made with my own hands at home, Melik Muradyan Veronika was me, I read the names, I did absent, and during Melik-Muradyan Veronika, I stood and said present. However, I was extremely proud to see my name, surname, and father’s name in the school register for the first time, my existence was officially recorded in a serious document.

Let’s go back to the two Jasmines. One was the teacher of my school. The other one was our student Hasmik from Sisian. One day he approached and said. “You know, I’m not against your feminism at all, you say the right things, there’s just one problem. if women have equal rights, work as much as men, have as much money as men, one day they will think that they are equal to men.” And we did not consider that part. Шах и мат, Simone Beauvoir.

My name is Hasmik Hovhannisyan and it will bring me many more difficulties. I will break the relationship with James, they won’t be able to pronounce my name normally when presenting the Nobel Prize, my professors in Edinburgh, Cambridge or Oxford University will always say it wrong, but my name reminiscent of field grass and rural evening will be heard from big lecterns and will officially record my existence again. And at home you can always be Veronika Melik-Muradyan.