• Մեր երկրում, որ բան չի կատարվում, լրատվականները գրում են, որ Ձեր նախագահը քաղցկեղ ունի, մեռնում ա, ուրախանում ենք։
• Ես էլ ամբողջ կյանք լսել եմ, որ թշնամին եք, բայց պատճառը նորմալ չգիտեմ։
• Ամեն հայ աղջկա կյանքում մի անգամ հարցրել են, որ թուրքի սիրահարվի կամուսնանա՞։ 
• Բոլոր ծանոթներս հարցնում էին ուրիշ երկիր չկա՞, ինչի՞ Հայաստան։ 
• Վաղը Թուրքիան Վրաստանի հետ ա խաղում։
• Դե նայենք, դուք Վրաստանին բալետ կանեք, մենք Թուրքիային։

Ես, Դենիսը, Հիլալը, Լենան փորձում ենք ապահով թեմա գնտել՝ քննարկելու։ Մի թեմայից մյուսն ենք թռնում, ոնց փոքր ժամանակ բազմոցից բազմոց էինք թռնում՝ պատկերացնելով, որ գորգը հրաբուխ ա։ Ուզում եմ հասկանալ՝ ով ա թեժացնում քննարկումը։ Աչքիս ես եմ։ Անցնում ենք Իսրայել-Պաղեստին հարցին։ Ստեղ ոնց որ ավելի ապահով ա։ Մի քանի հերթապահ նախադասություն ենք ասում՝ դե ես Համասին չեմ աջակցում բայց…, դե պատերազմը վատ ա, բայց…, դե…բայց….

Ուզում եմ հասկանալ՝ ինչով ենք տարբերվում, ինչով ենք նման։ Բոլորս մի քիչ գրաքննում ենք մեր խոսքը, բոլորս ուզում ենք հասկանալ օդում լարվածություն կա, թե չէ։ Կարծես չկա, իրոք չկա։ Թեման փոխվում ա, կամ կիսատ ա մնում։ Վաղը ես ու Լենան Վրաստանին բալետ կանենք։

Արևիկն ասում ա պետք ա առաջ նայել, կորցրածը չենք վերականգնի։ Ներսիս ֆիդային ա արթնանում։ Ո՞նց առաջ անցնենք, ո՞նց մոռանանք։ Ասում ա, բա ի՞նչ՝ պատերազմե՞նք։ Ասում եմ՝ դե երեսուն տարում հզորանանք, հետ վերցնենք։ Երեսուն տարուց երևի քսան տարեկան տղա կունենամ։ Մտածում եմ՝ կասե՞մ իրան՝ գնա՛, կռվի՛, հե՛տ բեր, կասե՞մ, որ առանց Ղարաբաղ Հայաստան չկա։ Չգիտեմ։ Համաձա՞յն եմ Արևիկի հետ։ Համաձայն չեմ։ Թեման կիսատ ա մնում, մի տարի հետո ֆրանկֆուրտի գրքի հաջորդ փառատոնին Արևիկին փոդքասթի կկանչեմ, Արևիկը մեր գրական նարատիվը փոխելու մասին կխոսի, չեմ համաձայնի, կիսատ կթողնենք։

Ասում են՝ Ձեր ընտանիքների մասին տարօրինակ պատմություն պատմեք։ Աղջիկներից մեկը ասում ա, որ հայրը մարդ ա վրաերթի ենթարկել։ Ես իրա փոխարեն լարվում եմ, ես չէի ասի։ Ասըլը պատմում ա, որ վեց տարեկանում տատիկի հետ էրոտիկ ֆիլմեր էր նայում, ինքը տատիկի գլուխն էր մերսում, ատիկը ամառվա շոգին Ասըլի համար սվիտեր էր գործում ու միասին պոռնոգրաֆիկ գիտելիքներ էին ստանում։ Հերթը ինձ ա հասնում, ես տատիկիս հետ պոռնո չէի նայում, հայրս էլ ոչ մեկի վրաերթի չի ենթարկել։ Ասում եմ՝ մամաս մեր կատվի հետ ա հաճախ խոսում, բոլորը ծիծաղում են, հինգս ստանում եմ, ինձնից պրծան։ Իրոք մեր տան ամենատարօրինակ բանը է՞դ ա, չեմ խաբո՞ւմ, ուզում եմ համարձակությունս հավաքեմ կարգին փուռը տամ մերոնց, շունչս հավաքում եմ, հերթը ուրիշին ա հասնում։ Կիսատ ա մնում։ 

Ութին Թուրքիա-Վրասան խաղն ա։ Ես ու Լենան Վրաստանին ենք բալետ անելու։ Իսկ եթե զգանք, որ Թուրքիան հաղթում ա, էս էլ կիսատ կթողնենք, լռելյայն համաձայնությամբ նորից կիսատ կթողնենք։  

• In our country, nothing is happening, news media write that your president has cancer, he is dying, we are happy.
• I have heard all my life that you are the enemy, but I do not know the reason.
• Every Armenian girl has been asked once in her life if she will marry a Turk if she falls in love with him.
• All my acquaintances asked if there is no other country, why Armenia?
• Tomorrow, Turkey is playing against Georgia.
• Well, let’s see, you will cheer for Georgia, we cheer for Turkey.

Me, Deniz, Hilal, Lena are trying to find a safe topic to discuss. We jump from one topic to another, as we used to jump from sofa to sofa when we were little, imagining that the carpet is a volcano. I want to understand who is heating up the discussion. I am in my eyes. Let’s move on to the Israel-Palestine issue. It seems to be safer here. We say a few sentences: well, I don’t support Hamas, but…, well, the war is bad, but…, well…but….

I want to understand what makes us different, what makes us similar. We all censor our speech a little, we all want to understand whether there is tension in the air or not. It doesn’t seem to exist, it really doesn’t exist. The subject changes or remains unfinished. Tomorrow, Lena and I will make Georgia a ballet.

Arevik says we need to look ahead, we will not recover what we lost. My inner fida is waking up. How can we move on, how can we forget? He says, so what, should we go to war? I say, let’s get stronger in thirty years, let’s take it back. In thirty years, I will probably have a twenty-year-old son. I am thinking whether I will tell him: go, fight, bring him back, will I tell him that there is no Armenia without Karabakh? I don’t know. Do I agree with Arevik? I do not agree. The topic remains unfinished, after a year at the next Frankfurt book festival, I will invite Arevik to a podcast, Arevik will talk about changing our literary narrative, I will not agree, we will leave it unfinished.

They say tell a strange story about your families. One of the girls says that her father ran someone over. I’m nervous for him, I wouldn’t say. Asil says that at the age of six, he watched erotic movies with his grandmother, he used to massage her grandmother’s head, his grandmother made sweaters for Asil in the heat of the summer, and together they gained pornographic knowledge. It’s my turn, I didn’t watch porn with my grandmother, my father didn’t hit anyone either. I say, Mama often talks to our cat, everyone laughs, I get five, it escaped me. Is that really the strangest thing in our house? I’m not lying, I want to gather my courage to put our oven in order, I’m holding my breath, it’s someone else’s turn. It’s half time.

Turkey-Georgia match at eight. Lena and I will do ballet in Georgia. And if we feel that Turkey is winning, we will leave this unfinished too, we will leave it unfinished again by tacit agreement.